Sosyobiyoloji ve Sosyoloji – R. S. Machalek

İçindekiler

1.Giriş

2.Sosyobiyoloji ve Doğal Seçilim Yoluyla Evrim

3.Sosyobiyolojik ve Sosyolojik İnsan Doğası Görüşleri

4.İnsan Grupları ve Toplumlarının Evrimsel Temelleri ve Dönüşümleri

5.Temel Sosyolojik Konuların Evrimsel Bir Anahtar Sözlük İçinde Analizi

Özet

Sosyobiyoloji, insanlar da dahil olmak üzere hayvanlar arasındaki sosyal davranışın biyolojik temellerinin bilimsel olarak incelenmesidir. Evrimsel sosyolojinin bu yeni alanı, sosyologların sosyobiyolojik akıl yürütmeyi teorik düşüncelerine ve ampirik araştırmalarına entegre etme çabalarının bir ürünüdür. Evrimci sosyologlar, insan doğası ve insan sosyal davranışına ilişkin Standart Sosyal Bilim Modelini reddetmekte ve bunun yerine evrimsel biyolojiye dayalı yeni bir model ileri sürmektedirler. İnsan beyni ve zihni, doğal seçilim yoluyla arkaik, atasal “evrimsel uyum ortamlarında” meydana gelen evrimin ürünüdür. Erken hominidler, çoğu maymun türünün karakteristik özelliği olan zayıf sosyal bağların sosyalliğe getirdiği sınırları aşmış ve güçlü sosyal bağlara dayalı birincil grupların evrimine elverişli davranışsal yetenekler geliştirmiştir. İnsanlar, diğer sosyal türlerin çoğundan daha fazla olarak, genetik akrabalar arasındaki sosyal ilişkilerle sınırlı olmayan büyük ölçekli toplumlar oluşturma becerisi geliştirmiştir. Evrimsel sosyologlar, insan beyninin ve zihninin tasarım özelliklerini şekillendirmeye yardımcı olan seçilim güçleri olarak hareket eden sosyal organizasyon modellerini tanımlar ve inceler. Avcılık-toplayıcılık toplumlarının ölçeğine ve örgütsel özelliklerine adapte olan insan zihni, avcılık-toplayıcılık sonrası çağlarda, özellikle de kentsel-endüstriyel toplumlarda yeni sosyal ortamlarla karşı karşıya kalmaktadır. Kapsamlı öğrenme yetenekleri ve kültürel kaynaklara sahip olmasına rağmen, insan doğasının evrimleşmiş özellikleri ile çağdaş, kentsel-endüstriyel toplumların çeşitli özellikleri arasında zaman zaman bir “uyuşmazlık ” meydana gelmektedir. Bu uyuşmazlık, kentsel-endüstriyel toplumların sakinleri için yeni davranışsal güçlükler ortaya çıkarmakta ve bu güçlükler de kendilerini psikolojik, sosyal ve sağlık bağlamında dışa vurmaktadır. Evrimci sosyologlar, sosyobiyolojik teori ve araştırma bulgularını, cinsiyet, üreme, aile, akrabalık, sosyal eşitsizlik, etnik ilişkiler ve suç gibi geleneksel sosyolojik konular üzerine yeni araştırma programları geliştirmek ve sürdürmek için kullanmışlardır.

1.Giriş

Evrimsel biyolojinin bir dalı olan sosyobiyoloji, insanlar da dahil olmak üzere hayvanlar arasındaki sosyal davranışların biyolojik temellerinin bilimsel olarak incelenmesidir. Sosyoloji, insan toplumlarının ve sosyal davranış biçimlerinin bilimsel olarak incelenmesidir. “Sosyal Darwinizm” olarak bilinen bilimsel olmayan düşünce yapısıyla karıştırılmaması gereken sosyobiyoloji, sosyal davranış kalıplarını doğal seçilim ve cinsel seçilim yoluyla gelişen adaptasyonlar olarak tanımlamak ve analiz etmek için evrim teorisini kullanır. Sosyobiyolojik düşüncenin kökleri etoloji ve karşılaştırmalı psikoloji gibi daha eski bilimsel disiplinlere dayanmasına ve bunlarla bağlantılı olmasına rağmen, 1975 yılında Sosyobiyoloji’nin yayınlanmasıyla davranışsal biyolojinin yeni ve farklı bir dalı haline gelmiştir: Karıncaların incelenmesi alanı olan mirmekoloji konusunda uzmanlaşmış evrimsel biyolog Edward O. Wilson, Sociobiology: The New Synthesis (Sosyobiyoloji: Yeni Sentez). Sosyobiyoloji’nin yayınlanmasını takip eden yıllarda, aralarında sosyologların da bulunduğu çok sayıda eleştirmen, sosyobiyolojinin biyolojik indirgemeciliğin ve genetik determinizmin en son tekrarından başka bir şey olmadığına kanaat getirmişlerdir. Ancak 1980’lerin ortalarına gelindiğinde sosyobiyolojik düşünce, psikoloji ve antropoloji de dahil olmak üzere birçok davranışsal ve sosyal bilimde kendine bir temel oluşturmuştur. Eş zamanlı olarak, giderek artan sayıda sosyolog sosyobiyolojik mantığı evlilik ve aile, etnik ilişkiler, sosyal eşitsizlik, suç, kentleşme ve demografi gibi olguların araştırılmasında uygulamaya başlamıştır. 1990’ların sonlarına gelindiğinde, “evrimsel sosyoloji” terimi, araştırmaları evrimsel biyoloji, özellikle de sosyobiyoloji ve davranışsal ekoloji tarafından beslenen sosyologların çalışmalarını adlandırmak için kullanılmaya başlanmıştır. Günümüzde bazı sosyologlar kendilerini “evrimsel sosyolog” olarak tanımlarken, diğerleri kendilerini “davranışsal ekolog” veya “sosyobiyolog” olarak nitelendirmektedir. Her ne kadar bazı entelektüel farklılıklar onları birbirinden ayırsa da, tüm bu evrim odaklı sosyologların ortak noktası, çağdaş neo-Darwinist bilimsel teorinin açıklayıcı mantığına dayanmalarıdır. Bu makale, sosyobiyolojinin ve evrimsel yaşam bilimlerinin ilgili dallarının etkisinin bir sonucu olarak sosyolojide ortaya çıkan yeni evrimsel analiz türünü incelemekte ve açıklamaktadır.

2. Dogal Seçilim Yoluyla Sosyobiyoloji ve Evrim

2.1. Temel Kavramlar ve Tanımlayıcı İlkeler

Bir organizmanın hayatta kalma ve neslini devam ettirme şansına katkıda bulunan fenotipik özelliklere adaptasyon denir. Doğal seçilim yoluyla evrim üç temel adaptasyon türü ortaya koyar: morfolojik (anatomik) özellikler, fizyolojik özellikler ve sosyal davranışlar da dahil olmak üzere davranışsal özellikler. Sosyobiyoloji, muhtemel evrimleşmiş adaptasyonlar olarak sosyal davranış kalıplarını tanımlamaya ve analiz etmeye çalışır. Evrimleşmiş adaptasyonlar olarak analiz edilen sosyal davranış kategorileri arasında, bunlarla sınırlı olmamakla birlikte, ebeveynlik, çiftleşme ve eş seçimi, işbirliği, rekabet, çatışma, iletişim, fedakarlık, karşılıklılık ve değiş tokuş, saldırganlık ve şiddet, ebeveyn-yavru çatışması, kardeş rekabeti ve statü rekabeti yer almaktadır. İnsan toplumları çalışmalarına uygulandığında, sosyobiyolojik akıl yürütmenin kapsamı, aile ve akrabalık sistemleri, tabakalaşma sistemleri, suç ve suça neden olma durumları, etnik ilişkiler, kentleşme ve sanayileşme ve toplumsal düzeyde evrim gibi daha karmaşık ve büyük ölçekli sosyal olguları içerecek şekilde genişletilmektedir. Çağdaş sosyologlar tarafından evrimsel analize tabi tutulan insan toplumları ve sosyal davranışlar yelpazesi genişlemeye devam etmektedir.

Doğal seçilim, aynı popülasyonun üyeleri arasında genotipik varyasyona dayalı üreme başarısındaki farklılıkları ifade eder. Seçilim güçleri, örneğin hastalık, iklim, gıda erişilebilirliği, rekabet, avlanma ve parazitlik gibi faktörleri içerir. Bunlar ve benzeri diğer güçler doğrudan organizmaların fenotipleri üzerinde ve (çoğu durumda) dolaylı olarak fenotiplerin geliştiği genotipler üzerinde etkilidir. Adaptasyonların esas nedenleri, bir fenotipi ifade eden bireylere hayatta kalma ve/veya üreme avantajları sağlayan ortam özellikleridir ve adaptasyonların yakın nedenleri, bir organizmadan gelen tepkileri harekete geçiren uyarıcılardır. Doğal seçilim, mevcut ekolojik koşullar dahilinde bir bireyin uygunluğunu veya bir sonraki nesildeki genetik temsilini en üst düzeye çıkaran özellikleri tercih eder. Bireysel uygunluk (veya “Darwinci” uygunluk), bir bireyin üreme yoluyla genlerini bir sonraki nesle aktarmadaki başarısını ifade ederken, kapsayıcı uygunluk, bir organizmanın bireysel uygunluğu ile o organizmanın doğrudan soyundan gelenler dışındaki akrabalarının uygunluğuna yaptığı katkının bütününü ifade eder. Dolayısıyla, kapsayıcı uygunluk akraba seçilimi süreci ile artırılır.

Cinsel seçilim, farklı fenotiplere sahip bireylerin eşler için başarılı bir şekilde rekabet etme konusundaki ayırt edici yeteneklerini ifade eder. Cinsel seçilim, erkek kuşlar arasında parlak renkli tüyler gibi potansiyel eşler için çekici olan özellikler üreterek, bir bireyin üremede başarılı olma şansını artırır. Bununla birlikte, cinsel seçilim tarafından tercih edilen aynı özellik, parlak renkli tüylerin aynı anda hem eşleri hem de yırtıcıları çekmesi durumunda olduğu gibi, doğal seçilim tarafından da cezalandırılabilir.

Evrimleşmiş bir özellik, onu taşıyan bireyin zindeliğini azaltırken diğerlerinin zindeliğini artırıyorsa, bunun özgeci olduğu söylenir. Tanım gereği, “gerçek” özgecilik doğal seçilim yoluyla evrimleşemez. Ancak, özgeci gibi görünen eylemler, eğer eylemin alıcısı özgeciyle genetik olarak yakın akraba ise, özgeciye uygunluk getirisi sunabilir. Bu tür özgecilik akraba seçilimi tarafından tercih edilir. Alternatif olarak, görünürdeki bir özgecilik eylemi aslında bir karşılıklı özgecilik ya da gecikmeli takas örneği olabilir; bunun etkileri, gelecekte bir başkasına bir fayda sağlarken katlandığı bedeller “geri ödendiğinde” özgeciye geri döner.

Sosyobiyologlar, evrimsel biyolojiden türetilen bu ve diğer kavramları kullanarak sosyal davranışın doğasını, temellerini ve evrimini açıklamayı hedeflemektedir.

2.2.      Doğal Seçilim ve Sosyal Davranış

Evrimsel biyoloji tarihinin önceki dönemlerinde, uyum sağlayıcı özelliklerin “türün” ve sosyal organizmalar söz konusu olduğunda “grubun” hayatta kalmasını sağlamak üzere seçildiği şeklinde yorumlanması yaygındı. Ancak 1960’ların sonlarına gelindiğinde, “tür seçilimi” ve “grup seçilimi” fikri George C. Williams gibi evrimsel biyologlar tarafından eleştirilmeye başlanmıştır. Yirminci yüzyılın son çeyreğinde, evrimsel biyologlar arasında, adaptasyonların “türün” devamlılığına ya da “grubun” hayatta kalmasına değil, bireyin üreme çıkarlarına ve genlerin çoğalma başarısına hizmet ettiği için evrimleşmiş olarak kabul edildiği bir hakim görüş ortaya çıkmıştır. Sonuç olarak, sosyobiyoloji ortaya çıktığında, bu bilim dalının uygulayıcıları sosyal davranışları genellikle birey ya da gen düzeyindeki seçilim açısından açıklamışlardır. Grup düzeyinde seçilim bir olasılık olarak görülse de, çoğu sosyobiyolog çeşitli sosyal davranış biçimlerini açıklama çabalarında bireysel ya da gen düzeyinde seçilime atıfta bulunmuştur. Akraba seçilimi ve kapsayıcı uygunluk ilkelerine dayanan sosyobiyolojik açıklamalar “gen düzeyinde seçilim” yaklaşımını beraberinde getirmektedir.

Bir analoji, grubun yararı için evrimleşmiş gibi görünen işbirliği gibi sosyal davranışların, bireylerin ve taşıdıkları genlerin yararı için evrimleştiğinin alternatif olarak nasıl açıklanabileceğini netleştirmeye yardımcı olur. Birey olarak, gri kurt gibi zorlu bir yırtıcının bile sağlıklı, ergin bir geyiği başarılı bir şekilde avlaması pek olası değildir. Bununla birlikte, diğer birkaç kurtla ortak hareket ederek, genellikle 1000 lbs’nin üzerinde olan yetişkin bir geyiği diyetinin önemli bir bileşeni haline getirebilir. Kurtlar arasında işbirliğine dayalı avlanma, bireysel kurtların diğer kurtların vücutlarında bulunan silahları “ödünç aldığı” ya da kişisel avantaj sağlamak için bunlardan yararlandığı bir süreç olarak tanımlanabilir. Genel olarak, sosyobiyologlar konspesifikler (aynı türün üyeleri) arasındaki işbirliğine dayalı sosyal davranış kalıplarını, bu tür işbirliği biçimlerine katılan bireylere hem somatik (sağlık ve hayatta kalma) hem de üreme avantajları sağlayan adaptasyonlar olarak yorumlamaktadır. Dolayısıyla, morfolojik ve fizyolojik adaptasyonlar gibi (kurtların güçlü çeneleri, dişleri ve et sindirme yetenekleri gibi), diğer kurtların vücutları ve davranışları da bir kurdun kendi vücudunun fenotipik uzantılarını oluşturur. Genetik olarak kodlanmış fenotipik özelliklerin, bu genlerin bulunduğu bireylerin bedenlerinin ötesine uzanan örnekleri arasında yaban arısı yuvaları, arı kovanları, termit höyükleri, kuş yuvaları ve kunduz bentleri sayılabilir. Bu anlamda, işbirliğine dayalı sosyal davranış, sosyobiyologlar tarafından bu tür davranışlara katılan bireylerin genişletilmiş bir fenotipi olarak görülmektedir. İşbirliği, diğer bireylerin bedenlerinde bulunan somatik kaynakları bir bireyin kullanımına sunar ve böylece sosyal davranışların genişletilmiş fenotipler olarak görülmesine imkan tanır.

Sosyobiyologlar “yakın sosyal etkileşimleri” (simbiyozlar) üç olası fayda-maliyet sonucu açısından kavramsallaştırmaktadır: mutualizm, kommensalizm ve sosyal parazitizm. Bu simbiyotik formların her biri en iyi ikili etkileşim bağlamında açıklanabilir. Mutualizmde, her iki birey de etkileşimlerinden uygunluk faydaları (ancak aynı tür faydalar veya eşit değerde faydalar olması gerekmez) elde eder; kommensalizmde, bir birey etkileşimden fayda sağlar ve ikinci birey ne bir fayda elde eder ne de bir zarara uğrar; sosyal parazitizmde, bir birey diğerinin sırtından bir fayda elde eder. Mutualizm ve sosyal asalaklık kavramları, sosyobiyologların grup yaşamının son derece işbirlikçi modellerinden aşırı sosyal sömürü biçimlerine kadar geniş bir davranış dizisini tanımlamalarını ve analiz etmelerini sağlar.

Kişinin kendi yavruları yerine yakın akrabalarının (yeğenler vb.) yavrularına yiyecek sağlaması bireysel uygunluğu artırmaz, ancak kişinin kapsayıcı uygunluğunu artırabilir, bu nedenle doğal seçilim yakın akrabalara karşı özgeci davranışların evrimini destekleyebilir. Kapsayıcı uygunluk ve akraba seçilimi fikirleri, hepsi haplodiploid organizmalar olan karıncaların, arıların ve eşek arılarının ilginç genetiği karşısında şaşkınlığa düşen W. D. Hamilton tarafından ortaya atılmış ve geliştirilmiştir. Haplodiploidide, erkekler döllenmemiş yumurtalardan geliştikleri için yalnızca bir kromozom tamamlayıcısına sahiptir. Diğer yandan dişiler döllenmiş yumurtalardan gelişir ve bu nedenle bir çift kromozoma sahiptir, bir setini annelerinden, diğer setini babalarından miras alırlar. Bu durum, kız kardeşlerin birbirleriyle (r=0,75) her birinin annesiyle (r=0,5) olduğundan daha yakın akraba olduğu alışılmışın dışında bir modelle sonuçlanır. Kız kardeşler arasındaki aşırı akrabalık, genlerinin ortalama %75’ini birbirleriyle paylaştıkları anlamına gelir ve böylece genetik çıkarlarının, genlerinin ortalama sadece %50’sini paylaşan diploid türlerdeki tam kardeşler arasında olduğundan %25 daha fazla çakıştığı bir durum oluşturur.

Karınca kolonilerinin son derece işbirlikçi doğasının temeli olarak haplodiploidinin önemi, son zamanlarda “sosyobiyolojinin babası” E. O. Wilson ve meslektaşı David Sloan Wilson’dan başkası tarafından eleştirilmemiştir, ancak son otuz yıllık sosyobiyolojik düşünce ve araştırmaların büyük bir kısmı, birçok sosyal davranışın evrimleştiği biyolojik alt tabaka olarak bireyler arasındaki yakın genetik akrabalığın önemini vurgulamaktadır. Dolayısıyla, kimi zaman grup adına özverili bir şekilde “intihar” ettiği söylenen bal arıları gibi organizmaların görünürdeki özgeci (zindeliği azaltan) davranışları, aslında genetik olarak “bencil” olan davranışlar olarak daha iyi anlaşılmaktadır. Aslında, “intihar eden” arının ölümü, çok sayıda geni paylaştığı kız kardeşlerinin hayatta kalmasına ve üreme başarısına katkıda bulunuyorsa, o zaman davranışı, yaptığı fenotipik fedakarlık açısından özverili (veya özgecil), ancak sağladığı genetik getiriler açısından bencildir. Genel olarak sosyobiyologlar, işbirliğine dayalı sosyal davranış olasılığının, bireylerin yüksek bir ilişki katsayısına (iki birey tarafından paylaşılan genlerin soy bakımından aynı olan kısmı) sahip olduğu veya “yakın akraba” olduğu derecede güçlü bir şekilde arttığını ileri sürmektedir.

İşbirliğine dayalı sosyal etkileşim, yakın akraba olmayan bireyler arasında da gelişebilmektedir. Örneğin, bir karşılıklılık biçimi olan gıda paylaşımı (karşılıklı özgecilik olarak da adlandırılır), paylaşımın gerçekleştiği sosyal ağların üyelerinin daha sağlıklı olmasına ve hayatta kalmasına katkıda bulunarak bireysel kondisyonlarını artırır. Bu tür sosyal ağların üyelerinin akraba olması gerekmez. Akraba olmayanlar arasındaki bu tür karşılıklı özgeciliğin sıkça atıfta bulunulan bir örneği, Yeni Dünya vampir yarasaları (Desmodus rotundus) arasındaki yiyecek paylaşımıdır. Vampir yarasalar 20 ila 2000 birey arasında değişen gruplar halinde birlikte tünerler. Tünekler erkek ve dişilerin yanı sıra akraba ve akraba olmayanlar tarafından da işgal edilir. Vampir yarasalar hem yerli fauna (geyik, pekari, tapir) hem de sığır ve at gibi evcilleştirilmiş çiftlik hayvanlarıyla beslenir. İki yaşın üzerindeki yarasalar avlanarak geçirdikleri her on gecenin dokuzunda av bulmayı başarırken, daha genç yarasalar her üç geceden birinde av bulamayabilir. Biyologlar, zaman veya mekan içinde eşit olmayan ve öngörülemeyen bir şekilde dağılmış kaynakları “yamalı” olarak tanımlar ve bu tür kaynakların elde edilmesinde başarısızlık olasılığı, gıda paylaşımı için bir motivasyon yaratır. Örneğin insanlar arasında yiyecek paylaşımı, bitki toplayanlara kıyasla avcılar arasında çok daha yaygındır. Yiyecek paylaşımı özellikle vampir yarasalar için faydalıdır, çünkü üç gün boyunca beslenemedikleri takdirde açlıktan ölme riski taşırlar. Hem akraba olan hem de olmayan vampir yarasalar arasında besin paylaşımı gerçekleşir. Akraba seçilimi akrabalar arasındaki yiyecek paylaşımını kolayca açıklar, ancak biyologlar akraba olmayanlar arasındaki paylaşımı açıklamak için karşılıklılık veya karşılıklı özgecilik fikrine atıfta bulunurlar. Ancak araştırmalar, zamanın en az %60’ında birlikte tünemeyen yarasalar arasında paylaşımın hiç gerçekleşmeyeceğini göstermiştir. Muhtemelen, birlikte tüneyen yarasalar birbirlerine aşina olurlar ve böylece ileride bir gün bağışçı avlanacak bir besin kaynağı bulamadığında ve başarılı bir şekilde avlanmış başka bir yarasanın kanı ile beslenmeye ihtiyaç duyduğunda, karşılık vereceğine “güvenilemeyecek” bir bireye kan öğünü sağlama riskini azaltırlar.

İşbirliği ve değiş tokuşun filogenisi (evrimsel tarihi ve kökenleri) tolere edilen av hırsızlığı gibi açıklayıcı ilkelerin geliştirilmesiyle birlikte anlaşılmaya başlanmıştır. Tolere edilen hırsızlık, bir av hayvanını öldürmeyi başaran bir yırtıcının, başarılı avcı doyurulduktan sonra diğer yırtıcıların avdan beslenmesine göz yumabileceği bir durumu ifade eder. Bu müsamaha, avcının gelecekte bir av yapamadığı bir durumda avcıya geri ödenirse, işbirliğine dayalı avlanma, yiyecek paylaşımı ve yiyecek takası gibi daha karmaşık davranışların evrimsel temeli atılmış olur. Bununla birlikte, bu tür işbirliği ve değişim sistemleri karşılıksızlığa veya “hile “ye karşı savunmasızdır ve son yıllarda insanlar da dahil olmak üzere sosyal türler arasında hile ve hile tespiti konusuna çok fazla düşünce ve araştırma yapılmaktadır.

Çevirmen: Rumeysa Nur Rakipoğlu

Kaynak: Historical Developments and Theoretical Approaches in Sociology-Volume I, 333

Kaynakça

Cohen, L. E. and R. Machalek (1988). A general theory of expropriative crime: an evolutionary ecological approach. American Journal of Sociology 24, 465-501. [This article develops a theory of crime based on sociobiological modelsof social parasitism.]

Hamilton, W. D. (1964). The genetical theory of social behaviour, I, II. Journal of Theoretical Biology 7, 1-52. [This article explains the genetic foundations of sociality.]

Hopcroft, R. L. (2005). Parental status and differential investment in sons and daughters: Trivers-Willard revisited.  Social Forces, 83, 1111-1136. [This article applies the Trivers-Willard hypothesis about parental investment to humans and finds that high status parents invest more in boys.]

Huber, J. (2007). On the Origins of Gender Inequality. Boulder, CO, USA: Paradigm. [This book  explores the biological  foundations of gender stratification in human societies.] 

Lopreato, J. and T. Crippen. (1999).  Crisis in Sociology: The Need for Darwin. Brunswick, NF: Transaction. [This book provides a comprehensive analysis of contemporary sociology and how it could  benefit from adopting a sociobiological approach to its subject matter.]

Massey, D. S. (2005).  Strangers in a Strange Land: Humans in an Urbanizing World. New York, NY, USA: W. W. Norton.  [This book reviews the evolutionary history of humans and the impact of urban-industrial societies on  the evolved psychology of humans and their patterns of social behavior.]

Mazur, A. (2005).  Biosociology of Dominance and Deference. New York, NY, USA: Rowman and  Littlefield. [This bookexamines the biological bases of dominance and social stratification in humans and  other primates.]

Tiger, L. (2000). The Manufacture of Evil: Ethics, Evolution and the Industrial System. London, England: Marion Boyars. [This book explores the mismatch between human nature and the characteristics of urban-industrial societies.]

Trivers, R. L. (1971). The biology of reciprocal altruism. Quarterly Review of Biology 46, 35-57. [This  article explains the evolution of cooperation based on reciprocity among unrelated individuals.]

Turner, J. H. and A. Maryanski.  (2005).  Incest: Origins of the Taboo. Boulder, CO, USA: Paradigm. [This book reviews the evolution of human nature and social rules regulating sexual behavior, with an  emphasis on the role of emotions in social life, especially the family.]

van den Berghe, P. L. (1987). The Ethnic Phenomenon. London, England: Praeger. [This book  conceptualizes and analyzes ethnicity and ethnic relations in a sociobiological framework.]

Walsh, A.  and L. Ellis. (2007). Criminology: An Interdisciplinary Approach. Thousand Oaks, CA, USA: Sage. [This book reviews and critically evaluates competing theories of crime, with special attention to biological theories of crime.]

Williams, G. C. (1966). Adaptation and Natural Selection: A Critique of Some Current Evolutionary Thought. Princeton, NJ, USA: Princeton University Press. [This book contains a critical review of dominant ideas in evolutionary biology in the mid-twentieth century, especially the concepts of group- selection and adaptation.]

Wilson, E. O. (1975). Sociobiology: The New Synthesis. Cambridge, MA, USA: Harvard University Press. [This book    synthesized existing knowledge about animal social behavior in the late twentieth century by using key explanatory  principles from evolutionary biology.  It introduced the discipline of  sociobiology to twentieth century science.]

Wilson, E. O. (1998). Consilience: The Unity of Knowledge. New York, NY, USA: Alfred A. Knopf. [This book is a call for unification of diverse forms of human knowledge in a scientific key, with an emphasis on evolutionary biology.]